L. en N. tipten Bodega De Posthoorn voor de lunch. Niet uit eigen ervaring, maar omdat in de zoektocht naar beste lunch en cappuccino dit stukje Haagse historie niet mag ontbreken. Na het lezen van de beschrijving op de menukaart: "Bodega De Posthoorn is een uniek eet- en drinkétablissement met die typische Haagse grandeur en ouderwetse gastvrijheid...waar schrijvers, kunstenaars, journalisten en politici elkaar ontmoeten", was ik het van harte met hen eens. Bij de Bodega zelf dacht men er anders over. Wat het precies was -dochter J., mijn trainingsjack, of het feit dat ik als amateurblogger nauwelijks door kan gaan voor schrijver of journalist- dat weet ik niet, maar de ouderwetse gastvrijheid bleek niet voor mij bestemd.
Na een matige cappuccino, strandde de poging om een lunch te bestellen bijna op de restanten van de ambtelijke bureaucratie van de voorloper van TNT-post. Na verschillende pogingen tot oogcontact werd bij het aanschieten van een van de bedienden gemeld dat ik alleen bij een collega kon bestellen. Passend bij de locatie gekozen voor een old-school gerecht; de uiensoep. De prijs viel mee, de smaak niet. Een laf soepje. Conclusie: eten is matig, service is slechter dan op het Plein. Na het lange wachten, moest dochter J. ter plekke worden gevoerd. Die nam in stijl afscheid.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen